Γράφει η Έφη Μέφερη

Είναι το μεγαλύτερο πέτρινο μεσαιωνικό γεφύρι στο νησί. Ανήκει μαζί με άλλα δύο γεφύρια, (αυτό της Ελιάς και αυτό του Ρούθκια) σε ένα σύμπλεγμα ενετικών γεφυριών που κατασκευάστηκαν για να εξυπηρετούν την διακίνηση των τότε κατοίκων.

Το γεφύρι εξυπηρετούσε τις ανάγκες της περιοχής, συνδέοντας τα χωριά της δυτικής όχθης το Μηλικούρι, τα  Βρέτσια και τον Άγιο Ιωάννη με τα χωριά της ανατολικής όχθης τον Άγιο Νικόλαο, τα Καμινάρια και τις Τρείς Ελιές. Είναι το μεγαλύτερο από τα τρία γεφύρια της λεγόμενης «καμηλόστρατας». Κύρια εμπορική οδός, που για αιώνες εξυπηρετούσε το εμπόριο των κατοίκων, μεταβαίνοντας από το ένα χωριό στο άλλο με καμήλες. Κυρίως μετέφεραν χαλκό από το ορυχείο του Πέρα Πεδίου προς τα λιμάνια της Πάφου.

Σχηματικά είναι μονότοξο με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του γεφυριού, ένας σταυρός κάτω από την καμάρα του. Η βάση του οδοστρώματος είναι κτισμένη από πέτρες του ποταμού. Στην πρόσβαση του γεφυριού και από τις δύο άκρες υπάρχει χώρος αναμονής, κάτι που επιδεικνύει την έντονη δραστηριότητα κατά τον μεσαίωνα.

Η ημερομηνία κτίσης του δεν είναι εξακριβωμένη. Τοποθετείται όμως κατά τη διάρκεια της Ενετοκρατίας κοντά στα έτη 1489 με 1571. Σχετικά με την ονομασία του γεφυριού υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Κατά την επικρατούσα εκδοχή η ονομασία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «κέλεφος»  που σημαίνει αδύνατος, άρρωστος. Πιθανότητα να συνδέεται με κάποιο πρόσωπο ή περιστατικό κατά την διάρκεια κατασκευής του γεφυριού. Κατά μία δεύτερη εκδοχή ίσως η ονομασία να προέρχεται από τη λέξη «κέλυφος».

Τα τελευταία χρόνια η περιοχή έλαβε τεράστια δημοσιότητα λόγω της ένταξης της στα τουριστικά πακέτα διαφόρων οργανωτών. Δεκάδες είναι οι επισκέπτες, ξένοι και ντόπιοι, που στο δρόμο τους για τα ορεινά θέρετρα, κάνουν πλέον μια παράκαμψη και μια στάση στο φημισμένο γεφύρι, απολαμβάνοντας ένα μοναδικό και παρθένο φυσικό τοπίο και ένα πραγματικό έργο τέχνης που εντυπωσιάζει.

Το καλοκαίρι το τοπίο μοιάζει με σκηνικό από παραλία. Πολλοί είναι που απολαμβάνουν τα δροσερά νερά του ποταμού κάτω από το εντυπωσιακό γεφύρι. Τον χειμώνα το σκηνικό αλλάζει..η ροή του ποταμού είναι αυξημένη και επιθετική.. Εδώ είναι που φαίνεται η χρηστικότητα του γεφυριού. Η παρέμβαση της σημερινής εποχής περνάει απαρατήρητη και όλη η εικόνα είναι διαφορετική, μαγευτική, άγρια σχεδόν βγαλμένη από παραμύθι.

Λίγο πιο κάτω ο ποταμός Διαρίζος καταλήγει στο Φράγμα Αρμίνου σχηματίζοντας ένα ανεπανάληπτης ομορφιάς τοπίο. Λίγο πιο πάνω υπάρχει και ο εκδρομικός χώρος της Πέρα Βάσας για τους λάτρεις των εξορμήσεων.

Αξίζει τον κόπο ένα περπάτημα κατά μήκος των όχθων του ποταμού και μια γνωριμία με την πλούσια βιοποικιλότητα της περιοχής. Αν είστε τυχεροί την αυγή και το δειλινό μπορεί να συναντήσετε και αγρινά που έρχονται για να ξεδιψάσουν.